Κοιτώντας,διαβάζοντας και ακούγοντας γύρω μου,βλέπω με μια μεγάλη πίκρα πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι βυθιζόμαστε(γιατί ανήκω και εγώ στο κλαμπ!) τουλάχιστον σε κάποιες μέρες της ζωής μας μέσα στη θλίψη,την μελαγχολία και γενικότερα μέσα σε ένα κλίμα αδράνειας χωρίς διάθεση για δράση,κουβέντα,διασκέδαση και γενικότερα για πράγματα και καταστάσεις που παλιότερα μας ευχαριστούσαν.
Τώρα θα μου πείτε εσύ τώρα το πρόσεξες?
Όχι,δεν το πρόσεξα τώρα,ξέρω πολύ καλά ότι σε ένα μεγάλο βαθμό είναι πολύ λογικό να συμβαίνει στην πολύ δύσκολη εποχή που διανύει η χώρα μας.Απλά αυτό που με προβληματίζει είναι το τι κάνουμε εμείς για να αποφύγουμε(όσο είναι δυνατόν) αυτό το δυσβάσταχτο συναίσθημα .
Και έρχομαι να ρωτήσω εσάς.Ή καλύτερα όσους από εσάς βιώνετε παρόμοια συναισθήματα.
Πώς ενεργείτε και πώς τα αντιμετωπίζετε?
Σκοπός αυτής μου της ανάρτησης είναι πως...ίσως με το μοίρασμα των σκέψεων όλων μας καταφέρουμε να βοηθήσουμε κατά κάποιο τρόπο ο ένας τον άλλον.
Τι λέτε λοιπόν?
Αγαπητή φίλη την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα όσα νιώθεις και βιώνεις δεν είναι μόνο προσωπικά σου, τα νιώθουν όλοι οι σκεπτόμενοι και ανησυχούντες άνθρωποι που ζουν στο πετσί τους μια άνευ προηγουμένου κάθοδο ψυχικά, σωματικά και υλικά.
Υπάρχουν βέβαια και οι τελώντες σε συνεχή νιρβάνα, ζώντας τον ύπνο της αυταπάτης.
Νομίζω πως δύο είναι οι τρόποι που μπορείς να παλέψεις αυτό το βίωμα μην σε ρουφήξει στα σκοτάδια του.
Ο Ένας είναι η προσωπική σου συγκρότηση, να εξηγήσεις τι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει, ποιους στοχεύει και γιατί. Να διώξεις το φόβο, την απογοήτευση και την παραίτηση. Να οργανώσεις προσωπικά τις άμυνές σου με την προσωπική σου ζωή, το χρόνο σου, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, τον ελεύθερο δημιουργικό σου χρόνο. Με λίγα λόγια να ετοιμαστείς ψυχή και σώματι για τη "μάχη".
Ο δεύτερος τρόπος είναι ο περίγυρος, η ανθρώπινη και κοινωνική αλληλεγγύη. Να θυμηθούμε ξανά το συλλογικό. Που προκύπτει από πολλά: Το χώρο της δουλειάς σου, της γειτονιάς σου, των φίλων σου, γενικά των ανθρώπων έξω.
Η Συμμετοχή σου σε όσο περισσότερα κοινωνικά δρώμενα έξω στο δρόμο, θα αλλάξει την ψυχολογία σου.
Μας θέλουν μόνους, ξεκομμένους, φοβισμένους.
Ο Άνθρωπος π.χ. σε μια διαδήλωση νιώθει πανίσχυρος, ανεβαίνει η ψυχολογία του, χαμογελάει, πιστεύει, παλεύει, γυαλίζει το μάτι του.
Πιστεύω να έδωσα κάποια στοιχεία στην εύλογη σκέψη σου.
Εδώ είμαστε.
Την καλησπέρα μου.
Καλησπέρα φίλε μου Γιάννη.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ με όλα όσα γράφεις απόλυτα.
Σκοπός των όλων όπως είπες είναι αυτό ακριβώς...να αισθανόμαστε μόνοι και φοβισμένοι,σαν χαμένοι στο χάος!
Στην ανάρτηση μου παρέλειψα να γράψω τις δικές μου διεξόδους που είναι σχεδόν τα όσα περιέγραψες.Και εκεί θα ήθελα να θέσω ακόμη ένα προβληματισμό μου όσο αφορά τον δεύτερο τρόπο.Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι δυστυχώς που όταν τους μιλάς για ανθρώπινη αλληλεγγύη σε κοιτούν σαν εξωγήινο!!!!Όταν τους μιλάς για επανάσταση αγάπης σου λένε πως ζεις μέσα στα παραμύθια!!!Και κάποιοι άλλοι...ενώ δείχνουν να συμφωνούν δεν κάνουν τίποτε...ούτε καν μιλούν γι'αυτό σαν να μη συμβαίνει!
Απορώ,τόσα γίνονται και το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων στέκουν σαν αγάλματα και είναι απλά θεατές σε έναν πόλεμο που γίνεται εναντίων τους...
Ίσως τελικά ο δικός μου περίγυρος να μην περιστοιχίζεται από επαναστάτες της ζωής και για αυτό μου γεννήθηκαν όλοι αυτοί οι προβληματισμοί?...τι να πω.
Σ'ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα φίλε μου.
Να είσαι καλά!
Ασφαλώς και το ζούμε (λίγο-πολύ) όλοι μας αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώ να φοράω τη μάσκα του αισιόδοξου ανθρώπου και ευτυχώς το έμφυτο χιούμορ μου, πολλές φορές με έχει σώσει. Αν καταφέρω να κάνω τον άλλο να γελάσει και να ξεχαστεί για λίγο, ίσως να του έρθει η όρεξη να προσπαθήσει να κάνει το ίδιο για κάποιον άλλο αντίστοιχα.
Η εποχή είναι ζόρικη και μόνο με αλληλεγγύη μπορούμε να παλέψουμε τις καταστάσεις που συναντάμε...
Όσο και να θέλω να βάλω τα κλάματα πολλές φορές για ό,τι συμβαίνει, σκέφτομαι πως δεν υπάρχει λόγος να "βαρύνω" τους γύρω μου, βλέποντάς με χάλια. Και έτσι πορεύομαι... Δεν ξέρω για πόσο, πάντως για την ώρα αυτό κάνω!
ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, κορίτσι μου!
Χαίρομαι Γιάννα μου που ακόμη καταφέρνεις και χαμογελάς και εύχομαι να μην χάσεις ποτέ αυτό σου το χαμόγελο!
ΔιαγραφήΠολλά φιλιά σου στέλνω και τις ευχές για καλή Ανάσταση :))
Ναι το βιώνουμε πολλοί. Μέσα και εγώ στο κλαμπ. Προσπαθώ να πάω κόντρα σ'αυτό που μας έχουν ετοιμάσει. Να ζήσουμε δηλ μόνοι και αβοήθητοι, να μην αντιδράσουμε, μη σηκώσουμε ''κεφάλι''. Γι αυτό ασχολούμαι με ό,τι με ευχαριστεί. Βοηθώ όπου μπορώ και αγωνίζομαι να μην τους περάσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχές αφήνω να φέρει η Ανάσταση χαρά και ελπίδα για σένα και τη χώρα μας
Καλές γιορτές
Μπράβο και σε σένα Άννα μου που με πείσμα συνεχίζεις και πηγαίνεις κόντρα σε όλο αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο που θέλουν να βιώνουμε...
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου,και σου εύχομαι και εγώ με τη σειρά μου καλή κι ευλογημένη Ανάσταση!
Πολλά φιλιά
Μια καλημέρα πρώτα και μετά διαβάζω όλα όσα απασχολούν πλήθος ανθρώπων γύρω μας.Δύσκολες εποχές αλήθεια και είναι φυσικό να μας "πνίγει" γιατί γλυκιά μου εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε το βάρος της αγωνίας για σας τους νέους, τα παιδιά και τα εγγόνια μας κι εσείς όλοι οι νέοι έχετε το βάρος της αβεβαιότητος . Πολλές φορές λέμε με τον άνδρα μου ότι εμείς μπορούμε λόγω ηλικίας να αρκεστούμε στα ελάχιστα, εσείς στερείστε τα ..όνειρα κι αυτό για μένα είναι το χειρότερο.Όμως "οφείλουμε " να στεκόμαστε όρθιοι, να πολεμάμε τα "ακατόρθωτα" , να ελπίζουμε στη βοήθεια της Θεϊκής Προστασίας.Πολλές φορές μαλώνω τον εαυτό μου για τις στιγμές που γονατίζω και τότε πεισματικά ασχολούμαι με ότι με ευχαριστεί , προσφέρω όσα μπορώ και δέχομαι έτσι τη χαρά μέσα από τη χαρά των άλλων.Λοιπόν..ψηλά το κεφάλι, όσο μπορούμε δυνατοί και πάντα με ελπίδα για λύση ακόμα και εκεί που μας φαίνεται απαγορευτικό.Εύχομαι ολόψυχα Καλό Πάσχα και μη ξεχνάς γλυκιά μου..μετά από κάθε Σταύρωση υπάρχει πάντα η Ανάσταση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και σε σένα Αχτίδα μου.Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια...στερούμαστε τα όνειρα...αλλά ναι έχεις απόλυτο δίκιο!Πρέπει να πάμε κόντρα σε όλο αυτό και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με την ελπίδα στην καρδιά που πραγματικά μόνο Εκείνος μπορεί και μας την ξαναχαρίζει όταν εμείς την χάνουμε....
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για το σχόλιο σου γιατί πραγματικά με γέμισε παρηγοριά,δύναμη και ελπίδα.
Να είσαι καλά αγαπημένη μου και σου εύχομαι καλή Ανάσταση γεμάτη από το φως Του!