Τελικά πόσο καλά σε ξέρεις;

Μη με ρωτήσεις γιατί γράφω.
Πραγματικά δεν ξέρω.
Είναι φορές που έχω τόσο πολύ την ανάγκη να το κάνω και άλλες που θέλω ότι έγραψα πριν λίγο
να το διαγράψω με μιας.
Λες και δεν αντέχω να διαβάζω τον εαυτό μου!

Και εδώ ακριβώς μου γεννάται το ερώτημα "πόσο μπορούμε τελικά να αντέξουμε τον ίδιο μας
τον εαυτό; ".
Και φυσικά μιλώ για εκείνον που είμαστε στην πραγματικότητα και όχι αυτόν που νομίζουμε.
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ίδιοι μας φορούμε μια όμορφη μάσκα,για να μην αντικρίσουμε
την την ασχήμια μας,την δειλία μας,τους φόβους μας,τη μικρότητα μας...
Και όλα αυτά γιατί;
Μήπως επειδή μάθαμε (ή ίσως μας έμαθαν) πως πρέπει να είμαστε τέλειοι,αλάνθαστοι,
δυνατοί κλπ κλπ.

Θυμήσου απλώς τις στιγμές που αφέθηκες ελεύθερος και λειτούργησες φυσικά και μέσα από την καρδιά σου χωρίς να νοιάζεσαι για το πώς θα φανείς ή αν θα εκτεθείς.

Θυμήσου πόσο απόλαυσες εκείνες τις στιγμές και δώσε χώρο στην αλήθεια της καρδιάς σου για να μάθεις εσένα με τα όμορφα και τα άσχημα σου,με τα εύκολα και τα δύσκολα σου,με τους φόβους
 και το θάρρος σου.

Θυμήσου γιατί...
 μόνο ότι είναι αληθινό μπορεί να είναι και αληθινά όμορφο.