Είναι μια δυνατή σιωπή μέσα στο βράδυ. Αντίκρυ ανάψανε τα φώτα. Ρίχνουμε και μεις τα δίχτυα της ψυχής μας μέσα στον ουρανό, μέσα στη θάλασσα, μέσα στον κόσμο. Να πιάσουμε ένα αστέρι, μια φωνή, κάποιο τραγούδι. Κάτι να δώσουμε και μεις, κάτι να πάρουμε. Ο φάκελος της μέρας κολλημένος. Μια απλή διεύθυνση: Στους ανθρώπους.
Είναι λοιπόν τόσο δύσκολο να χαίρουνται οι άνθρωποι; «Ποιοι κλέβουν απ’ τα μάτια μας το φως;». Έτσι ρωτούσαμε άλλοτες. Τώρα το ξέρουμε. Δεν το ρωτάμε πια. Μονάχα πολεμάμε.
Γιάννης Ρίτσος
Πολεμάμε, όμως? Να σου πω την αλήθεια, τις έχω τις αμφιβολίες μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί γλυκό και... χαρούμενο!
Καλή μας εβδομάδα! (Και την ξεκίνησες ιδανικά με τον εκπληκτικό Ρίτσο!)
Δυστυχώς και εγώ τις ίδιες αμφιβολίες έχω Γιάννα....
ΔιαγραφήΚαλή συνέχεια εβδομάδος και σε σένα καλή μου!
Φιλάκια πολλά!
Εύχομαι να βγούμε νικητές...γιατί μας αξίζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ :)
Μακάρι..για όλους μας...μακάρι!
ΔιαγραφήΚαλό απόγευμα:)
Είναι λοιπόν τόσο δύσκολο να χαίρουνται οι άνθρωποι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχουν κάνει δύσκολο , μα αν θυμόμαστε να χαιρόμαστε με τα μικρά ξέρεις πόσο εύκολο είναι;
Φιλιά!
♥
Καταπληκτικό... και με τη συνοδεία αυτής της μελωδίας...
ΑπάντησηΔιαγραφή♥
Τώρα το ξέρουμε... Μονάχα πολεμάμε... Πόσα (μου) λέει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέχασα να γράψω για την εικόνα: αγαπημένη,τη χρησιμοποιώ συχν
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολεμάμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πόλεμος θέλει αντίπαλο, έτσι δεν είναι;
Να προσέξουμε μήπως ο εχθρός είναι ο εαυτός μας;
Σε ποιον δίνουμε το δικαίωμα να μας κλέψει το φως;
Πόσο μου αρέσουν τα κείμενα "προκλήσεις"!
ΑΦιλάκια τρυφερά! :)